شعری از عفت ماهباز

بر کدامين قطعه از خاک گل بيفشانم

از اوين تا خاوران راهی نيست

کاميونهای گوشت

پر از مردگان آزادی

بارها و بارها

اين راه را هموار و طی کرده اند.

و من ...

در هيچ کاميونی نبودهام

زن بودنم

اين بار شانسی است

که خونين و دردمند

با داغ روح و جان

همچون درفشی از خون

ديرتر به آنجا رسم

زانو بر زمين زنم.

و بر خاک پر از چشم و دست

بوسه ايی نشانم

آنچنان که بر لبهای آتشين شان

از آنهمه که آنجا خفته اند

همه آغوش به سويم گشوده اند.

از کجا آغاز کنم؟!

برادرم، يا همسرم و يا سيمين [١]، سهيلا [٢] و پروين [٣]

و يا ديگر رفيقان آزادی را

پس دوباره و دوباره

بر خاک و خون خاوران

بوسه ميزنم

تو گويی که نماز گذارم! آنها اينجا جناياتشان را دفن کرده اند

و برای حقيقت گورهای دست جمعی ساختند!

و من نمی دانم از کجا آغاز کنم

علي[٤] دستش را تکان ميدهد

آنجا رديف سه شماره پنجاه و هشت، سال شصت.

آنسوتر رضی [٥]

و آنسوتر و، آنسوتر

نميدانم نامشان چيست

بيست و دو سال پيش.

گوری تازه و برآمده ز جسمشان

و امروز...

خاک و خاک.

و در زير خاک هم،

خاک

ماشينهای بولدوزر

سال شصت وهفت

حقايق دفن شده را

زيرو روکرده اند

و اينگونه حقيقت

به پهنای سرزمينمان رسيد.

اما خاوران همچنان تنها و بی درخت و گل

در انتظار نشسته است.

و مادران حماسه داغ

گودالها را کندند

و حقايق را در آغوش کشيدند.

سيمين را از گيسوان سفيدش شناختند

و پيراهنی از مهربانی نياز

بر تنش

و او را از گيسوان بلندش شناختند.

بر گردنی که زخمدار داشت.

مادری پيراهن عروسش را باز ميشناسد.

اما جسم پسر ، سوراخ شده از گلوله

درون آن خفته است.

و هق هقی بيصدا.

آن شب مهيب

و هول پاسداران شب

مهتاب هم رميده است.

بر کدامين قطعه از خاک

گل بيفشانم

پر پر شان ميکنم

و بر خاک پر پر، پريشان می کنم

اينجا هشت مادر بر تکهيی

از خاک صاف و خشک

نشسته اند!

و آنجا پنج مادر

و مادری آنسوتر

گريان و تنها نشسته.
مادرم اين بار اينجا چرا؟!

منوچهرم خوابنمايم کرده.

که من اينسوترم!

و اشک خاک را تر ميکند.

عفت ماهباز

يكشنبه ٥ مرداد ۱۳۸۲

efatmahbas@hotmail.cm

زير نويس

---

١- فاطمه مدرسی تهرانی از اعضای مرکزی حزب توده ايران که در فروردين سال 68 اعدام گرديد.

٢ - سهيلا درويشکهن (از فداييان اکثريت) که در سال 67 در زير شلاق برای نماز کشته شد. ولی زندانبانان گفتند که خودکشی نموده است.
٣ - پروين گلی آبکناری از اعضای راه کارگر که در سال 67 در زندان خودکشی کرد.

٤ - علی ماهباز (از فداييان اکثريت) که در 28 آذر 1360 در خاوران به خاک سپرده شد و تنها به خانواده اش نشانه رديف سه شماره شصت و هشت را دادند که در سال 68 زمانی که گاليندوپل به ايران برای گزارش حقوق بشر سفر کرد. حکومت بطور کلی وجود چنين قبرستانی را منکر شد. و بولدوزرها بارها و بارها آنجا را زيرو رو کردند!.

٥ - رضیالدين تابان (از فداييان اکثريت)