باید بیدادی رخ داده باشد تا امر دادخواهی مطرح شود. وقتی بیداد حکم می‌راند، دادخواهی در همه عرصه‌های زندگی حق است. لذا همسنگ خواست دادخواهی، به چرایی شکل گیری حاکمیت بیداد وخشونت وشکنجه واعدام نیز باید پرداخت واینکه چرا وچگونه بیداد مستقر می‌شود وخود را باز تولید وبازسازی میکند .

حاکمیت اقتدارگرا وایدولوژیک وبه ویژه اسلام سیاسی برای ادامه موجودیت خود منعی دراعمال خشونت وشکنجه واعدام ندارد؛ به ویژه وقتی قشری از جامعه هم اقتدار پذیر باشد و امربر حاکمی. و دریع که نمی داند خود قربانی بعدی سیاست بیدادگری خواهد بود.

مبارزه با حاکمیت بیداد از سویی و آگاه کردن وجدان وعاطفه ی بشری جامعه از سویی دیگر، یک الزام است. در عین حال بیدادگران باید بدانند که زمان دادخواهی ومجازات، اگرچه با خط قرمز شکنجه واعدام فرا خواهد رسید.

این پیمان را خوشبختانه جمعی از روشنفکران جامعه ایرانی که خود تجربه تلخ دو دوره اقتدارگرایی را دارند تدوین کرده‌اند واین گامی به جلو است. آنها بر اساس حق داخواهی خطر باز تولید خشونت را با توجه به خشونت سخت و شکنجه بیرحمانه واعدام های حکومتی درک کرده وبا مسئولیت نسبت به جامعه ایران کارزاری را آغاز کرده‌اند، که امید آفرین است؛ برای برانداختن اعدام و شکنجه وهرگونه بیدارگری.

اما کار سترک آماده کردن جامعه متکثر ایرانی، در جهت پرهیز از هرگونه خشونت وانتقام واعدام است و همزمان ‌به رسمیت شناختن حق دادخواهی ستمدیدگان ومجازات تجاوزگران به حقوق مردم براساس حق شهروندي وحقوق بشر
.
آرزوی من اینست که این پیمان به یک نهاد‌ مدنی فراروید تا موثر واقع شود؛ که حقوق دانان را نیز در برگیرد. جمعی از امضا کنندگان هم داوطلبانه ویا با تایید جمعی، مسئولیت مدیریت وارتباطات را به عهده گرفته وسخنگو و سخنگویانی از میان خود برگزینند تا با سازمان‌های بین‌المللی حقوق بشری چه در داخل وخارج ارتباط بر قرار کنند.
اما یک نکته:

بنطر من اگر نوشته میشد »... با توجه سابقه تاریخی بیدادگری وخشونت ،شکنجه واعدام در ایران ، به ویژه در بیش از چهار دهه......» اولین جمله پیمان دادخواهی دقیق تر می‌بود .

۱۶ اسفند ۱۴۰۱