حافظه مردمان این سرزمین مملو از خاطرات هولناک جنایات و سرکوب توسط جمهوری اسلامی است. ما، خانواده‌های خاوران سالهاست که پیگیر دادخواهی هستیم. هنوز بعد از گذشت چهار دهه، فکر کردن به زندان و سرنوشت زندانیان ما را به روزهای تلخ شکنجه و اعدام و کشتار در دهه‌ی شصت و تابستان شصت و هفت می‌برد. به گورهای دسته جمعی، به بی خبری‌های طولانی، به تلاش و مبارزه برای حفظ خاوران و دانستن حقیقت اینکه بر عزیزان ما پشت درهای بسته‌ی زندان چه گذشته است.

‏ در۱۷ و ۲۳ مهر ماه نیز با ایجاد آتش‌سوزی، تیراندازی و انفجار و رعب و وحشت میان زندانیان محبوس سعی در ترساندن مردم معترض و انحراف در مبارزات آنان را داشتند. فجایعی که هنوز ابعاد ویرانگر آسیب‌های آن روشن نشده است.

‏ امروز پس از گذشت چهار دهه سرکوب و کشتار حالا بیش از پنج هفته است که جوانان و مردم با شعار «زن، زندگی، آزادی» در بسیاری از شهرهای کوچک و بزرگ خیابان‌ها را از آن خود کرده‌اند و به ساختار معیوب و سرکوبگر جمهوری اسلامی اعتراض می‌کنند.
‏ تا به حال حدود سی تن از جان باختگان این خیزش عظیم، نوجوانان زیر هیجده سال بوده‌اند که خود فاجعه‌ای تلخ است.

‏ ما که از سال‌های خونین دهه‌ی شصت آمده‌ایم امروز نسلی را در خیابان می‌بینیم که نسیم رهایی و امید را در میان گیسوان ما هم وزانده است. این جان‌های آزاده در خیابان‌های سرزمینمان سُرایندگان آزادی و عدالت برای فرداهای بهتر هستند.

‏ما، برخی از خانواده‌های خاوران در داخل ایران، همبستگی خود را با جنبش رهایی مردم ایران اعلام می‌کنیم و هم صدا فریاد «زن، زندگی، آزادی » سر می‌دهیم. ما همدلانه در کنار خانواده‌های جان‌باختگان ایستاده‌‌ایم و عمیقا با آنها هم دردیم.

‏ما رهایی ایران را در رفع انواع تبعیض طبقاتی، جنسیتی و ملی می‌دانیم.‏

برخی از خانواده‌های خاوران داخل ایران

‏۸ آبان ۱۴۰۱

منبع : تریبون زمانه